Dankzij zijn debuutbundel ‘White Buildings’ (1926) werd Hart Crane geroemd als veelbelovend dichter. Volgens sommigen was hij zelfs de beste dichter van zijn generatie. Hij wilde die belofte inlossen en zichzelf definitief op de kaart zetten als literaire grootheid á la Walt Whitman en Emily Dickinson met zijn epische bundel ‘The Bridge’ (1932).

Deze bundel was geïnspireerd op een beroemd, ontoegankelijk, verontrustend en eveneens episch Engelstalig gedicht dat tien jaar eerder was verschenen: ‘The Waste Land’ (1922) van T.S. Eliot. In ‘The Bridge’ komen het heden, verleden en de toekomst van Amerika samen. Helaas voor Crane werd de bundel maar matig ontvangen. Later dat jaar sprong hij van de boot af die hem vanaf Mexico terug naar Amerika bracht. Naar eigen zeggen volledig leeg en uitgeput. Het zou nog duren lang voordat zijn werk de erkenning kreeg die het verdiende.

‘The Bridge’ opent met het gedicht ‘Aan de Brooklyn Bridge’. De inspiratie van deze bundel lag voor een groot deel in het visioen dat Crane had van de Brooklyn Bridge. Hij zag in deze brug veel terug van wat hij unieke Amerikaanse kwaliteiten vond. Zo prees hij in zijn bundel het menselijke vernuft dat een brug wist te bouwen die de chaos van de zee overspande. De brug zelf was een symbool dat grenzen doorbrak en verschillen bij elkaar bracht. En in de ronde vorm van de brug zag hij het ideale evenwicht terug: de balanceeract tussen gevoel en verstand, mens en god, hemel en aarde.

Hij keel vanuit zijn woning in NY rechtstreeks uit op de Brooklyn Bridge. Later kwam hij erachter dat een van de oorspronkelijke architecten, Washington Roebling, op exact dezelfde plek had staan toekijken toen deze brug werd gebouwd.

Ik was door de Tros Avro gevraagd om een vertaling van ‘Atlantis’ te geven. De Nederlandse componist Robin de Raaff had zich voor zijn gelijknamige oratorium op dit gedicht gebaseerd. Ik vind het mooi dat meer dan 80 jaar later iemand nog steeds geïnspireerd raakt door Cranes werk.

‘Atlantis’ was het eerste gedicht van ‘The Bridge’ dat hij schreef. Toch koos hij ervoor om dat gedicht niet als opening maar als afsluiting van de bundel te gebruiken. In ‘Atlantis’ komen al zijn idealen samen. Het is een poëtische blauwdruk van hoe hij vond dat ‘The Bridge’ moest worden.