De Amerikaanse dichter Walt Whitman wordt tegenwoordig gezien als de stamvader van de Amerikaanse poëzie. Die erkenning kwam pas na zijn dood. Hij werkte als leraar en ging later als journalist aan de slag in New York en omstreken. Pas op zijn eenendertigste begon hij aan wat zijn grote dichtbundel zou worden, 'Leaves of Grass', een episch werk dat net als een krant voor iedereen bedoeld was.

Hij gaf de eerste editie op eigen kosten uit. De bundel groeide vervolgens, doordat hij er steeds meer gedichten aan toevoegde.

De eerste positieve recensie over zijn bundel schreef hij ook zelf. Toen de filosoof Ralph Waldo Emerson hem een positieve brief stuurde over zijn boek, nam Whitman die ongevraagd in zijn geheel op in de volgende uitgaven. Toch zou het tot het begin van de 20ste eeuw duren voordat men inzag wat voor boeiend en bijzonder boek hij had gemaakt. Ezra Pound worstelde zelfs met de impact van Whitmans stijl op zijn eigen werk. Allen Ginsberg noemde Whitman zijn voorganger en gaf hem een centrale plek in zijn eigen poëzieopvattingen. Sindsdien is het hard gegaan en heeft hij postuum een centrale plaats gekregen in de Amerikaanse literatuur.

Omdat Walt Whitman in Nederland relatief onbekend is, heb ik uit 'Leaves of Grass' het dichtwerk 'Song of Myself' vertaald en ook in eigen beheer uitgegeven. Uit deze vertaling hier de eerste twee gedichten.