In de nachttrein naar Italië
Â
Liggend op banken, wiegend in hoeken
slapen de mensen met ontspannen gezichten
en ik lees De slapers van Whitman
en me voel ook hier als een geest in een droomlandschap
Het rommelt in de verte
dondert hoog tussen de wolken
tussen de haastige wielen door
Dan duikt de regen op en reist met ons mee
Nog een reisgenoot deze nacht
We kunnen niet zonder hartstocht
jagen die na tot onze laatste ademhaling
Ik sluit het boek en volg de voorbeelden om mij heen
Met gesloten ogen keer ik terug
tot stalen wielen op stalen rails
tot de trein die zijn reis aflegt
Â
(c) Joris Lenstra
Â
Verschenen in 'Schoon Schip', jaargang 23, nr. 2016/4